Á-pravasi Divas 

Toen in 1863 in de Nederlandse kolonie Suriname de slavernij zou worden afgeschaft en voorzien kon worden dat de slaven massaal de gehate plantages zouden verlaten, begon Nederland uit te kijken naar andere arbeiders voor zijn suiker-, koffie- en cacaoplantages . Die vond men in het voormalige Brits-Indië dat een kolonie was van Engeland. Dit land had al ervaring met Brits-Indische (lees Hindostaanse) arbeiders in zijn koloniën Mauritius, Zuid-Afrika en Caraïbische landen als Guyana en Trinidad. Nederland sloot een overeenkomst met Engeland waarna het toegestaan werd om in Brits-Indië mensen als contractarbeiders voor Suriname te werven.

Er ontstond een groot netwerk om mensen te ronselen die gedurende 5 jaar onder contract het slavenwerk moesten overnemen. In dorpen en op markten van vooral de provincies Uttar Pradesh (UP) en Bihar in Noord-India werden mensen vaak onder valse voorwendsels tussen 1873 en 1916 gelokt om naar Suriname mee te gaan. 

In Suriname ontpopten Hindostanen zich als harde en spaarzame werkers die vooral in de landbouw een bestaan vonden. Langzamerhand drongen ze door tot andere beroepen en onderwijs werd gretig aangegrepen als middel om vooruit te gaan. Het familiecontact met India was zo goed als totaal verbroken. Er ontstond een Surinaams nationaal bewustzijn en men werd zich bewust van een eigen Surinaamse identiteit met een eigen taal, het Sarnami-Hindustani, en een eigen variant van het hindoeïsme. Ieder jaar in juni vieren we de aankomst van de eerste Hindostaanse contractarbeiders in Suriname.